Przy ul. Mehoffera #84 znajduje się wolnostojący, jednokondygnacyjny budynek hipermarketu Kaufland. W północnej części posesji znajduje się parking, stąd też prowadzi wejście do środka.

Pierwsze zabudowania w tym miejscu powstały około 1908 roku [20]. Był to budynek z szarej cegły, w którym mieściła się wytwórnia izolacji korkowej Lenkiewicza [18].

W czasie II wojny światowej w zabudowaniach były niemieckie magazyny [18].

Zakłady Wytwórcze Mebli Artystycznych

Zakłady Wytwórcze Mebli Artystycznych Henryków (ZWMA, pot. zakłady henrykowskie, ul. Mehoffera 84 (81 [15]) róg ul. Modlińskiej 230 [21]) [18] powstały w 1951 roku [20]. Przy budynku niedługo potem wybudowano dużą halę produkcyjną [18]. Zakłady były jednostką organizacyjną Pracowni Konserwacji Zabytków, które powołał Minister Kultury i Sztuki 25 sierpnia 1950 roku (likwidacja nastąpiła 24 sierpnia 2020 roku) [6]. Pracownie realizowały liczne zamówienia zagraniczne [18].

Powstanie zakładów było niezbędne w trakcie wyposażania wnętrz odbudowywanych zabytkowych pałaców w Polsce. Często pozostawały w nich jedynie pojedyncze meble, które należało poddać renowacji i na ich wzór wykonać nowe. W zakładzie zatrudniono rzemieślników z Warszawy, właścicieli drobnych zakładów produkujących meble według starych wzorów. Oprócz mebli produkowano także duże ilości posadzek z szlachetnych gatunków drewna, które trafiły do Belwederu, Zamku Królewskiego, Łazienek Królewskich, pałacu w Wilanowie, Kancelarii Prezydenta oraz Sejmu czy Kurii Metropolitalnej [18]. Zakład brał udział w odbudowie i rekonstrukcji pałaców w Jabłonie i Walewicach, Ratuszu w Gdańsku, Instytutu Polskiego w Paryżu czy Zamku w Pułtusku [8]. Zakłady zatrudniały około 150 osób [20]. Pracownicy tworzyli wielką rodzinę [16].

Henryków był jedną z niewielu fabryk meblowych w kraju, gdzie produkowano meble z drewna litego. Słynął z ręcznej, solidnej stolarskiej roboty, rzeźb, intarsji, złoceń. Zajmował się też renowacją, rekonstrukcją i wykonywaniem replik [17] popularnych stylów meblarskich Biedermeier, mebli z okresu Księstwa Warszawskiego czy kopii mebli barokowych i rokokowych Ludwik XIV i Ludwik XV [3]. Tak zwane meble henrykowskie były bardzo drogie, gdyż wymagały ogromnej precyzji. Stosowano ręczne fornirowanie na klej glutynowy, politurowanie, rzeźbienie, fornirowanie workami z piasku mebli giętych [16].

Okrągły Stół

3 października 1988 roku Zakład otrzymał zlecenie na wykonanie najsłynniejszego mebla w Polsce [7]. Był nim stół w kształcie koła o średnicy 8.4 m, przy którym odbyły się później obrady Okrągłego Stołu [1]. Żartowano, że jest taki wielki, by jedni nie pluli na drugich [10]. We wstępnym projekcie stół miał zawierać kasetony, do których uczestnicy obrad mogliby chować dokumenty, lecz przeszkodził krótki termin [18]. Składał się z 14 segmentów, przy każdym przewidziano po cztery miejsca, łącznie na 56 osób. Wykonano go z drewna dębowego pochodzącego z podlaskiej Hajnówki [13] w stylu biedermeier [7]. Użyto płyty stolarskiej z doklejkami dębowymi po obydwu stronach zafornirowanymi ręcznie okleiną dębową. Stół został polakierowany od góry, a od dołu pozostała bejca (nie starczyło czasu na lakier) [16] i podbarwiony od góry na brązowo. Według niektórych źródeł stół otrzymał dedykowane nogi [19], inne sugerują, że w Jabłonnie stół stał na skrzynkach, przykryty czerwonym obrusem, natomiast w Warszawie nóg użyczyło wojsko od stołów, które wcześniej zakład wykonał na obrady Układu Warszawskiego [16]. Żeby wojsko zgodziło się oddać nogi, musiał interweniować gen. Wojciech Jaruzelski [19]. Stół kosztował 3 mln 826 tys. zł [7].

Zamówienie złożył dyrektor biura Rady Krajowej PRON Andrzej Peszka [18]. Szefem brygady produkcyjnej był Władysław Kowalczyk, który zmierzył salę w Jabłonnie i w jedną noc rozrysował projekt [22]. Stolarze ekspresowo wykonali stół w 20 dni (normalnie to 3-4 miesiące pracy, nie było czasu, żeby coś ozdabiać, rzeźbić [22]). Przy pracy zaangażowanych było 15-20 osób, wszyscy zostawali po godzinach [7]. Gdy powstał projekt, trzeba było zrobić trasowanie, czyli wyrysować na sklejce linie poszczególnych elementów stołu. Potem z tej sklejki zrobiono szablony i przykładano je do płyty stolarskiej, a następnie wycinano maszynami poszczególne fragmenty blatu. To wszystko działo się na parterze. Potem surowe elementy szły na drugie piętro, na wydział montażowy. Tam montowano brzegi blatu i przyklejano klejem z kości zwierzęcych okleinę dębową wycinaną nożami stolarskimi. Dalej trzeba było całość wyprofilować i dopasować do siebie ręcznie w dużej hali produkcyjnej [19]. Podczas składania okazało się, że mebel nie mieści się w hali, więc trzeba go było dopasowywać na dworze [22]. Na koniec blat poszedł do lakierowania i szlifowania [19]. Krzeseł nie trzeba było robić, Ministerstwo wzięło te, które Henryków miał w magazynie. Kiedy złożono wszystkie elementy blatu, z ministerstwa przyszło polecenie, żeby przy stole mogło usiąść nie 60, jak zakładano pierwotnie, ale 90 osób [22]. Pojawił się pomysł żeby można siedzieć zarówno po zewnętrznej, jak i wewnętrznej stronie [18] albo klina z wejściem do środka, gdzie miała usiąść opozycja. Ostatecznie jednak z pomysłu się wycofano [22]. Budowę ukończono 24 października 1988 roku [13]. Początkowo obrady miały odbyć się w Jabłonnie i tam też odbył się pierwszy montaż stołu [12]. Wtedy premier Mieczysław Rakowski ogłosił niespodziewanie decyzję o likwidacji Stoczni Gdańskiej i do rozmów władzy z opozycją nie doszło. Gigantyczny mebel wrócił na kilka tygodni do magazynu w Henrykowie [10].

Obrady rozpoczęły ostatecznie się 6 lutego 1989 roku w Warszawie [14]. Jeszcze w Pałacu Namiestnikowskim wykonywano poprawki lakiernicze, przez co uczestnicy obrad musieli się mocno nawdychać oparów [22]. Negocjatorami ze strony rządowej byli m.in.: Czesław Kiszczak, Stanisław Ciosek, Janusz Reykowski, Aleksander Kwaśniewski, Alfred Miodowicz. Stronę opozycyjną reprezentowali m.in.: Lech Wałęsa, Tadeusz Mazowiecki, Bronisław Geremek, Jacek Kuroń, Lech Kaczyński, Adam Michnik, Władysław Frasyniuk, Zbigniew Bujak, Andrzej Wielowieyski, Henryk Samsonowicz, Andrzej Stelmachowski. W rozmowach uczestniczyli przedstawiciele Kościoła, rozmowy zostały natomiast zbojkotowane przez inne ugrupowania opozycyjne [14]. Stołu użyto tylko dwa razy, na otwarcie i zakończenie obrad [11]. Po zakończeniu stół został zdemontowany przez pracowników pałacu, a zakład dostał zlecenie dorobienia nóg [16]. Stół stoi obecnie w sali na parterze lewego, północnego skrzydła Pałacu Prezydenckiego [12].

Zakład na początku lat 90-tych XX wieku stał się spółką pracowniczą [17].

W zakładach wykonano użytkowaną do dziś laskę marszałkowską Marszałka Senatu w formie mahoniowego drzewca z dwoma zdobnymi pierścieniami z brązu wieńczonego głowicą z orłem w koronie, zaprojektowaną w 1993 roku przez rzeźbiarkę Anzelmę Klimkowską [18].

Kolejnym słynnym wyrobem zakładów był tron papieski, wykonany na okazję wizyty Jana Pawła II [18] w Sejmie i Senacie 11 czerwca 1999 roku. Na tę wizytę zostały wykonane w Zakładach cztery fotele, zaprojektowane przez architekt Aleksandrę Stępińską. Główny fotel znajdował się w Sali Posiedzeń zaś trzy pozostałe, różniące się detalami, były ustawione w salach sejmowych: im. Macieja Rataja, im. Ignacego Daszyńskiego oraz im. Wojciecha Trąmpczyńskiego. W salach tych odbyły się spotkania kolejno: z władzami Sejmu i Senatu, przedstawicielami klubów i kół poselskich oraz z Prezesem Rady Ministrów. Po uroczystościach główny fotel trafił do sejmowej kaplicy, tuż obok niego umieszczone są relikwie św. Jana Pawła II. Jeden z pozostałych w 2001 roku dzięki zaangażowaniu o. Jana Góry trafił do Lednicy. Kolejny znajduje się od 2001 roku w Rosji w jednej z kaliningradzkich parafii. Czwarty fotel pozostał w Kancelarii Sejmu [5].

W Zakładach wykonano do pałacu prezydenckiego biurko w stylu Księstwa Warszawskiego dla prezydenta Lecha Wałęsy (kiedy skończyła się jego kadencja, zabrał biurko do Gdańska) i biurko w stylu biedermeier dla prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego [16].

Z czasem firma wzbogaciła ofertę o wyposażenie do luksusowych hoteli, teatrów, galerii czy sal konferencyjnych [18]. Wykonywano tu meble dla Jana Kulczyka czy Aleksandra Gudzowatego [15]. Gdy do Warszawy przyjechał z wizytą rosyjski prezydent Dmitrij Miedwiediew, Zakłady Henryków „na już” przygotowały stół przy którym złożył podpisy [22].

W 2000 roku pracownicy wykupili zakład Henryków od Pracowni Konserwacji Zabytków, zostając udziałowcami [16]. W czerwcu 2001 roku Swarzędz Meble SA podpisał umowę o nabyciu 67-100% udziałów [4]. W 2002 roku pracownicy sprzedali swoje udziały prywatnemu inwestorowi z Krakowa. W 2005 roku przyszedł nowy właściciel, biznesmen z Legionowa, który przeniósł fabrykę z Henrykowa do Tłuszcza [19], choć przez jeszcze jakiś czas trwała w Warszawie produkcja (w 2009 roku zakłady ogłosiły upadłość, w 2011 roku były przedmiotem przetargu w wysokości 1.6 mln zł, a w 2012 roku zostały przejęte przez nowych właścicieli [18][23], w 2013 roku fabryka przeniosła swoją produkcję do Wołomina [1]) [17].

Działkę przy ul. Modlińskiej, która miała dużą wartość, sprzedano sieci handlowej [16]. W 2008 roku budynki zostały wyburzone, a na ich miejscu powstał w latach 2008-2010 market sieci Kaufland [20].