Kamienica Piotra Walkowskiego (ul. Dobra #11) [1] ma sześć kondygnacji. Budynek wpisany jest w gminnej ewidencji zabytków [2]. Kondygnacje różnią się okładziną fasady. Pierwsza jest szara, druga i trzecia biała, obie boniowane. Kondygnacje od trzeciej do szóstej są kremowe z brązowymi lizenami. W tej części między oknami występują zdobienia. Nad całością wysuwa się potężny gzyms, a pomiędzy zmianą koloru fasady występują śródgzymsy. Całość jest ośmioosiowa, przedostatnie osie po obu stronach zostały od trzeciej kondygnacji wyposażone w balkony. Asymetrycznie w drugiej osi (od prawej strony) umieszczona została brama wjazdowa, zajmująca dwie kondygnacje.

W połowie XVIII wieku były to ogrody posesji przy ul. Solec, znajdujące się tuż nad Wisłą.

W XIX wieku południowo-wschodnia część posesji była zabudowana podłużnym budynkiem, ciągnącym się od ul. Solec prawie do dzisiejszej ul. Smulikowskiego. Ul. Dobra nie była jeszcze wyznaczona, a większość posesji nie była zabudowana.

Kamienica powstała w latach 1913-1914 [1].

6 września 1944 roku, w ostatni dzień Powstania Warszawskiego, w bramę wpadł „AK-owiec” ubrany w panterkę, hełm i z biało-czerwoną opaską. W ręku miał karabin i wołał „Hande hoch”. Był to przebrany Niemiec, za nim wpadła chmara innych. Lokatorzy domu zostali z niego wypędzeni [5].

W latach 2009-2012 grupa inwestycyjna Warsaw Attics wykonała renowację, odtwarzając elementy dekoracji. Pozwoliło to uzyskać 36 lokali, na każdym piętrze po dwa luksusowe mieszkania. Mieszkania mają ponad 3 metry wysokości. Ościeżnice drzwi i boazeria zostały wykonane z drewna. Na podłogach został położony parkiet oraz marmur, a dodatkową dekorację stanowią wkomponowane w podłogę oryginalne, stare kafle. Skuto tynk elewacji i ocieplono budynek. Do okładziny dolnej części budynku wykorzystany został granit antykowany. Kostka betonowa została zastąpiona kostką granitową, a bramę wjazdową zastąpiono nową z kutej stali i szkła. Drewniana klatka schodowa ze względu na stan techniczny została rozebrana i zastąpiona żelbetonową. Biegi schodowe oraz podesty wykonane zostały z marmuru bianco carrara. Balustrady odtworzone na wzór oryginalnych, wykonane zostały ze stali z dębowymi poręczami. Charakter wystroju dopełniły mosiężne lampy, drewniane sztukaterie, oryginalne, stare żeliwne grzejniki sprowadzone z Francji oraz oryginalne, cementowe kafle z Belgii. Kamienica doposażona została w dwie windy zlokalizowane w dwóch klatkach schodowych. Windy firmy Schindler obłożone zostały drewnianymi panelami dębowymi [2].

W kamienicy od 1932 roku do śmierci 17 sierpnia 2012 roku 17 sierpnia 2012 mieszkała porucznik AK Danuta Orłowska „Małgorzata”. Mieszkała tam bez ogrzewania, gazu i ciepłej wody, a ostatecznie została eksmitowana przez władze Warszawy, które dokonały sprzedaży kamienicy prywatnej firmie [3]. Cała sprawa została pokazana w filmie dokumentalnym „Łączniczka Danusia” Grzegorza Kutermankiewicza [4].