Willa Snitkówka (ul. Trawiasta #4, dawniej ul. Leśna) to duży, drewniany budynek [2] w stylu świdermajer (nadświdrzańskim [3], tzw. adriollówka [7]). Klasyczne wille świdermajerowskie przypominają alpejskie schroniska wzbogacone o piętrowe werandy, przedsionki i ganki z kunsztownymi ażurowymi zdobieniami (tradycyjne domy z rosyjskiej wsi [7]) oraz szpiczaste zwieńczenia dachów. Powierzchnia tego budynku wynosi prawie 400 m2. Stare drewniane okna się nie domykają, drzwi są spaczone, a podłogi uginają się i skrzypią [1]. Z uwagi na brak przyłącza gazowego stare kaflowe piece węglowe zaopatrzono w elektryczne wkłady akumulacyjne [4]. Z trzech stron domu znajdują się przeszklone werandy, które mają po dwie kondygnacje. Zimą nieogrzewane werandy zamieniają się w lodówki, gdzie przechowuje się marynaty, pieczone mięsa i przetwory. Latem stają się: pierwsza salonem, druga jadalnią, a trzecia pracownią. Budynek ma nietypowy, płaski dach, gdyż willa powstała tuż przed I wojną światową i nie mogła ograniczać pola widzenia podczas ostrzału artyleryjskiego [1].

Przed willą jest spora działka porośnięta drzewami iglastymi [6]. Wzdłuż południowej granicy przebiega kanał wawerski.

W wilii nakręcono kilka odcinków serialu Ojca Mateusza, a przed laty Kronikę wypadków miłosnych w reżyserii Andrzeja Wajdy [1]. Dla potrzeb filmu Wajdy zbierano stare meble, zastawy, dzbanki, bibeloty z całego Anina. Filmowcy zaaranżowali dwie izby, salon, kuchnię z kredensem oraz jedną z werand [4]. Kręcono tu także „Prawo Agaty”, a także świąteczną reklamę Allegro z 2016 roku, opowiadającą o dziadku, który uczy się angielskiego [3].

Willa jest wpisana do gminnej ewidencji zabytków.

W 1910 roku [1] pochodzący z Pińska kolejarz Izydor Snitko-Pleszko wykupił od hrabiego Branickiego parcelę porośniętą sosnowym lasem, przy której planował zbudować dwupiętrowy dom z dachem mansardowym [3] w którym wraz z rodziną miał spędzać wakacje [1]. Była to rodzina rosyjskich (tzw. białych) imigrantów, uciekających z Rosji owładniętej rewolucją [6]. Parceli o numerze 36 nadał nazwę Snitkówka [1]. Budowę zrealizowano w 1912 roku [5]. Spiczasty dach jednak nie powstał [3], szykowano się do wojny i nie pozwolono wznieść budynku wyższego od otaczających go sosen [1].

Przed wkroczeniem w 1915 roku Niemców, z terenu Anina ewakuowano pracowników carskiej kolei, w tym mieszkańców Snitkówki, którzy powrócili 3 lata później. Dom wykończono i dostosowano do wynajmu, letniskowego bądź całorocznego. Domem zarządzała Warwara Grigoriewna "Babusia”, małżonka Izydora. Był to złoty czas Snitkówki, w domu na okrągło urządzano kinderbale, śluby, chrzciny, gwarne biesiady [4].

W głębi ogrodu, bliżej ul. VI Poprzecznej stał nieistniejący dzisiaj drugi drewniak zwany Pralnią z piecem chlebowym, dwoma mieszkaniami, werandą i dużym strychem [4].

W czasie okupacji Snitkówka była schronieniem dla całej rodziny. W drugiej połowie 1944 roku w willi ulokowano oddział saperów rozminowujących okoliczne lasy [1]. Okazali się uciążliwymi lokatorami [3], spali na sianie rzuconym wprost na podłogę i palili tytoń machorkowy zawijany w skrawki gazet [4]. W trakcie działań wojennych dom ucierpiał minimalnie, jedynie północna weranda oddzieliła się nieznacznie od elewacji [4].

Po II wojnie światowej willa ostała objęta kwaterunkiem i zasiedlona obcymi ludźmi. Zamieszkał w niej m.in. szewc z siedmiorgiem dzieci, który na jednej z werand urządził pracownię, gdzie gotował klej, a resztki wylewał za okno [1].

W latach 80-tych XX wieku willę udało się właścicielom odzyskać i wyremontować, nadając jej jednocześnie nową kolorystykę. Niemal czarne ściany połączono z zielonymi rynnami [3]. Wynikało to z dostępności farb na ówczesnym, deficytowym rynku. Wcześniej elewacja miała kolor spłowiałej ochry [4]. Konieczne było też oczyszczenie zewnętrznych ścian upapranych klejem [1].

W 2015 roku w wilii mieszkało szóste pokolenie pierwszych właścicieli, Katarzyna Otwinowska wraz z córkami Anną, Joanną i Julią zajmowała pierwsze piętro, jej brat mieszkał na parterze [1]. Budynek nadal wymaga remontu dachu, więźby, ocieplenia, poszycia, stolarki okiennej czy ścian zewnętrznych [4].