Blok przy ul. Borzymowskiej #34/36 to przykład jednego z najsłynniejszych upadków dewelopera w Warszawie i stojący od lat budynek-widmo [1].

Zaplanowano w nim 164 lokale [1] (32-96 m2), lokale usługowe od ul. Borzymowskiej i garaż podziemny. Budynek ma osiem kondygnacji z ostatnimi piętrami w układzie kaskadowym, a wewnętrzny dziedziniec tworzy zielone patio. Bryłę budynku urozmaicono rzeźbionymi elewacjami z pionowymi akcentami oszklonych ogrodów zimowych [2].

Ulica Borzymowska powstała na terenie kolonii Adolfówka należącej do Adolfa i Gustawa Dirksów i pierwotnie jako ul. Łączna prowadziła od ul. św. Wincentego do ul. Gościeradowskiej. Obecna nazwa po raz pierwszy pojawiła się ok. 1920 roku [12].

W 1931 roku ul. Borzymowska została przedłużona do ul. Trockiej. W 1936 roku Związek Stowarzyszeń Przyjaciół Wielkiej Warszawy złożył projekt poprowadzenia ulicą linii tramwajowej. W czasie Powstania Warszawskiego w okolicy trwały zaciekłe walki. Do końca II wojny światowej północną stronę zajmowały ogródki warzywne i pola uprawne [12].

W 1945 roku pod numerem 34/36 wzniesiono barak obmurowany cegłą, w którym uruchomiono pierwszą nową szkołę w powojennej Warszawie [12].

W 1963 roku szkołę przeniesiono na ul. Olgierda [12], natomiast barak stał się od 1964 roku tymczasową siedzibą Zespołu Szkół nr 39 im. prof. Edmunda Jankowskiego, który tworzyły m.in. Zasadnicza Szkoła Terenów Zieleni oraz Technikum Zieleni. Zapewne w 1970 roku szkołę przeniesiono do nowego kompleksu budynków przy ul. przy ul. Bełskiej 1/3 [13].

Od 1993 roku miała miejsce współpraca między spółką Euro-Ring i kuratorium oświaty, które zarządzało działką. W 1998 roku władające gruntem Gospodarstwo Pomocnicze Urzędu Rejonowego w Warszawie wydzierżawiło go spółce Euro-Ring (prezesem spółki był Ireneusz Szwarc, przedsiębiorca zamieszany w sprzedaż uzbrojonych wozów bojowych WZT-3 do Indii, pilot samolotu prezydenckiego Tu-154M, handlarz kwarcem w firmie Ural Quartz; współwłaścicielami Marianna Szwarc i Ilona Anna Szwarc). Euro-Ring miał w miejscu po dawnych warsztatach szkolnych przy ul. Borzymowskiej prowadzić parking, stację benzynową lub serwis samochodowy do 2005 roku, płacąc 7875 zł miesięcznie [1].

9 października 2002 roku podpisano aneks umożliwiający budowę budynku mieszkalno-usługowego oraz przedłużający dzierżawę do 2028 roku [1].

Euro-Ring w 2006 roku nawiązał współpracę z deweloperem Edbud, który rok później dostał pozwolenie na budowę i zaczął sprzedaż mieszkań. W dwa lata udało mu się znaleźć 50 klientów, którzy wpłacili łącznie 14 mln zł (ceny wahały się między 4.6-6.4 tys. zł/m2) [1]. W 2007 roku zburzono barak szkolny [12] i rozpoczęto budowę bloku, której koniec planowano na 2009 roku [8].

Jednak budowa miała miejsce na działce, do której inwestorzy nie mieli ani prawa własności, ani prawa użytkowania wieczystego [3], bowiem miasto (mimo obietnic) nie zdecydowało się na przekazanie własności dzierżawcy gruntu, ten nie mógł jej przekazać deweloperowi, a deweloper mieszkańcom [5].

Dodatkowo w 2008 roku po odszkodowanie za pozbawienie faktycznej możliwości władania działką zgłosił się, znany ze spraw reprywatyzacyjnych, warszawski adwokat Robert N. Jego klienci otrzymali od prezydenta m.st. Warszawy w 2012 roku odszkodowanie w wysokości 2.83 mln zł. Decyzję uchyliła później komisja weryfikacyjna [14].

Z powodu niejasnej sytuacji własnościowej banki przestały udzielań kredytów nowym nabywcom. Budowa opustoszała około 2010 roku, po ukończeniu 70% inwestycji (stan surowy zamknięty), kiedy deweloper nie miał z czego płacić robotnikom. W 2011 roku Edbud, jeden z największych wowczas polskich deweloperów, ogłosił upadłość [1]. Bankom, głównie BGŻ, Edbud winny był ponad 42 mln zł, ZUS i fiskusowi ponad 4 mln zł, a pracownikom około 2 mln zł. Reszta to wierzytelności ponad 100 podwykonawców i ponad 40 klientów [10]. Niedoszli mieszkańcy Osiedla Borzymowska założyli stowarzyszenie i postanowili walczyć o zakupione mieszkania. Sprawą zainteresowały się media, strony (mieszkańcy, miasto, Edbud i Euro-Ring) złożyły wiele powództw do sądu [1]. Mieszkańcy proponowali różne rozwiązania m.in. znaleźli inwestorów chcących dokończyć budowę, zaproponowali rozwiązanie z udziałem Towarzystwa Budownictwa Społecznego i dokończeniem budowy przez miasto czy występowali o bezprzetargowe nabycie niedokończonej nieruchomości za cenę samego gruntu [5].

Przez lata w pustostanie okoliczna młodzież organizowała imprezy [1]. Później budynku zaczęła pilnować ochrona [11]. Nieruchomość w 2016 roku była wyceniana na około 39 mln zł (8 mln zł za grunt i 31 mln zł za budynek) [7].

25 czerwca 2018 roku ogłoszono upadłość spółki Euro Ring [6]. W listopadzie 2019 roku budynek wystawił syndyk likwidujący spółkę. Wycenił na 12.6 mln zł dzierżawę terenu [4] zabudowanego budynkiem mieszkaniowym wielorodzinnym (oszacował ukończenie inwestycji na ok. 55%) [9]. Nawet jeżeli uda się wydzierżawić teren, z uwagi na brak praw własności niewiadomy jest dalszy los niedokończonego budynku.