Projekt budynku Państwowego Instytutu Hydrologiczno-Meteorologicznego przy ul. Podleśnej #61 zaprezentowano w 1950 roku [1]. Autor, Borys von Zinserling pochodził z rodziny szwajcarskiej, osiadłej w Rosji i całkiem zrusyfikowanej. Był to bardziej artysta malarz niż budowniczy [2].

Według projektu miał to być zespół pałacowy z jedną lub dwoma kondygnacjami i kilkoma dziedzińcami. Gmach główny (A) miał posiadać kolumnadę i być zwieńczony belwederem z kolistą gloriettą. Zbudowany w latach 1964-1965 [3] obiekt znacząco różni się od projektu. Powstał na rzucie litery "H", z czterokondygnacyjnym gmachem głównym, zwieńczonym trójkondygnacyjnym belwederem na planie kwadratu. Budynek główny ma 7 pięter, jest wykonany w technologii tradycyjnej, posiada piwnice. Ściany zostały wykonane z cegły pełnej. dach z płyt żwirobetonowych podparty belkami [9]. Front obiektu znajduje się od ul. Marymonckiej [1]. Ogromny, wieloskrzydłowy gmach ma układ brył i stylistykę przypominającą nieco Pałac Kultury, któremu ścięto górną partię wieży. Jest to największy pomnik architektury socrealistycznej na Bielanach [12]. Obok znajduje się usytuowany równolegle względem skrzydła budynek laboratoryjno-biurowy „B” zbudowany w roku 1959.

Cały teren obecnego IMGW przy ul. Podleśnej zajmuje ponad 61 tys. m2. W dużej części jest zadrzewiony. Na terenie są dwie stacje transformatorowe, dwa agregaty prądotwórcze, cztery małe budynki garażowe, a w głębi działki niewielki budynek stacji pomiarowej. Wokół budynku głównego teren jest utwardzony [4].

Dość słabo poznane są dzieje miejsca przed wybudowaniem gmachu. Na pewno w przeszłości znajdowały się tutaj lasy, być może bór królewski. Bardzo prawdopodobne, iż do miejsca dzisiejszego IMGW sięgał zwierzyniec Izabeli Czartoryskiej. W bliskim sąsiedztwie znajdowała się wieś Ruda.

Po upadku powstania listopadowego tereny wzdłuż wschodniej drogi Szosy Marymonckiej pomiędzy Kaskadą a ul. Dewajtis zajęły letnie baraki wojsk rosyjskich [8]. Szosa Marymoncka nazywa się szosą do Nowogieorgijewska (Twierdzy Modlin). Droga ta przeprowadzona na początku XIX wieku jako pierwsza w Polsce otrzymała w części nawierzchnię makadamizowaną, tj. półprzepuszczalną, złożoną z kilku warstw. Dolną stanowiły spore, kładzione na sztorc kamienie, a kolejne mniejsze kamienie, żwir, tłuczeń i piasek. Drogę walcowano i utrwalano specjalną emulsją wodną [6]. Bielańskie Pole Wojskowe rozciągało się na północny zachód od Obozu Powązkowskiego. Na skraju Lasu Bielańskiego, po wschodniej stronie Szosy Nowogeorgijewskiej, powstało uzupełniające założenie dla piechoty, nazwane Bielańskim Miejscem Obozowym (ros. Bieljanskoje lagiernoje miesto). Termin „miejsce obozowe” oznaczał coś mniej ważnego niż obóz. Był to plac biwakowy, nie posiadający prawie żadnych udogodnień socjalnych. Bielańskie Miejsce Obozowe dzieliło się na dwa kwartały – każdy dla jednej dywizji piechoty [11]. Pod koniec lat 40. XIX w. zdecydowano się na poprawę warunków zakwaterowania. Wzniesiono dla oficerów kilkadziesiąt drewnianych baraków, a posiłki spożywali w wojskowej karczmie, postawionej przy południowej granicy [11], co widać na planie z 1862 rok. jako karczmę zwaną Czerwoną [6][7].

Od przełomu XIX i XX wieku znajdowała się tu drewniana cerkiew garnizonu rosyjskiego [12].

Przed rokiem 1927 na posesji dawnej cerkwi garnizonowej wojsk rosyjskich (ul. Marymoncka #68, teren obecnego Instytutu Meteorologicznego) została zorganizowana częściowo odpłatna Miejska Kolonia Letnia na Bielanach (półkolonia) przeznaczona dla ubogich dzieci z całego miasta. Obok przerobionej cerkiewki stanął długi budynek drewniany z frontowym podcieniem wspartym na słupach przeznaczonym na jadalnię. Dzieci obowiązane były przynosić ze sobą półlitrowe, blaszane miseczki i kubki, bo otrzymywały mleko z Agrilu, bułkę i coś do misek. W dawnej cerkwi występował m.in. objazdowy teatrzyk Reluton. Drewniany budynek cerkwi był w latach 30-tych XX wieku siedzibą Strzelca [12].

W 1939 roku zatwierdzono dla tej posesji projekt A. Kodelskiej na gmach Państwowego Instytutu Meteorologicznego, zrealizowany na podstawie innego projektu dopiero wiele lat po wojnie [12].

Pierwotny projekt z 1950 roku mocno zmieniono podczas długoletniego cyklu budowy, między innymi znacząco podwyższając gabaryt gmachu [12].

IMiGW

W 1945 roku został powołany Państwowy Instytut Hydrologiczno-Meteorologiczny (PIHM). W 1960 roku powołano Instytut Gospodarki Wodnej. W 1965 roku oddano do użytku dla PIHM budynek przy Podleśnej. W 1973 oba instytuty połączyły się w Instytut Meteorologii i Gospodarki Wodnej, a później dodano człon - Państwowy Instytut Badawczy (IMGW-PIB) [1].

W 1964 roku uruchomiono tu pierwszy w Polsce radar meteorologiczny, a w 1967 roku zapoczątkowano odbiór danych z obserwacji satelitarnych [12].

W 2008 roku został wyburzony budynek na terenie IMGW, zlokalizowany pod adresem ul. Smoleńskiego #16, wykonany w technologii tradycyjnej, parterowy (ściany z cegły pełnej, stropy drewniane, więźba dachowa drewniana pokrycie z papy na lepiku) [10]. W ostatnich latach główny gmach przeszedł szereg napraw. W 2011 roku ocieplono budynki, w 2012 roku wykonano modernizację elewacji zewnętrznej i dachu, a w 2013 wykonano modernizację tarasu.