Kościół pw. Imienia Najświętszej Maryi Panny


Kościół pw. Imienia Najświętszej Maryi Panny

Najbardziej nietypowe w kościele jest to, że jest to stary hangar wojskowy, w którym stał MiG-23. Został on w latach 90-tych przeniesiony i przekształcony w świątynię. Konstrukcja wymusiła pewne cechy, m.in. specyficzne oświetlenie prezbiterium. Warte uwagi są zwłaszcza freski na kamieniu w stylu starochrześcijańskim, jedne z największych co najmniej w Polsce. Największy za ołtarzem to tzw. Znak, przedstawiający Maryję z Jezusem. Istotne są również detale, m.in. umieszczone po obu stronach tabernakulum żłobek w którym Jezus się urodził i pusty grób w którym go złożono po śmierci.

kościółkościół

Powiedz, jak bardzo lubisz to miejsce w Warszawie:

  • Ulice:   ulica Bursztynowa
  • Rok powstania:  1994-2002
  • Obszar MSI:  Międzylesie
  • Wysokość:   20 m
  • Funkcja:  sakralna
  • Styl:  postmodernizm
  • Związane osoby: Drewiczewski Stefan, Hyc Dariusz, Mycielski Krzysztof, Środoń Mateusz

Opis urbanistyczny:

Kościół pod wezwaniem Imienia Najświętszej Maryi Panny (samo imię jest przedmiotem czci) stoi przy ul. Bursztynowej #16 [1]. Świątynia ma 1250 m2 powierzchni całkowitej oraz 1040 m2 powierzchni użytkowej [6]. Parafia liczy ok. 6700 wiernych. Kolejni proboszczowie to ks. Józef Gniewniak (od 1985 roku), ks. Hieronim Zbigniew Średnicki (od 1993 roku), ks. Jerzy Banak (od 2007 roku) i ks. Grzegorz Sławiński (od 2013 roku) [4].

Świątynia jest połączona z plebanią, obok znajduje się też dzwonnica. Dzięki skromnym wymiarom kościół wpisuje się w sąsiednią zabudowę [3]. Świątynia powstała na bazie wojskowego hangaru lotniczego [5], kupionego za grosze [7], mieszczącego pierwotnie wojskowego MiGa-23 [1], po którym pozostały olbrzymie łuki podtrzymujące konstrukcję budowli. Dzięki temu w świątyni nie są potrzebne kolumny dzielące wnętrze na nawy [5]. Budynek złożony jest z nakrytych osobnymi dachami prostych brył geometrycznych, z wyraźnym wyróżnieniem każdej z nich [7]. Z lewej strony świątyni są arkady zakończone drzwiami do transeptu. Z prawej strony wyodrębnia się bryła kaplicy z trzema neoromańskimi okienkami. Architekturę można określić jako neoromańsko-postmodernistyczną (postmodernistyczny kościół nawiązuje do stylu romańskiego i architektury wczesnochrześcijańskiej [6]) [3]. Całość zaprojektowali młodzi architekci, Stefan Drewiczewski i Krzysztof Mycielski (jako wotum za skończone studia [5], pod opieką Haliny Drewiczewskiej), do których dołączył architekt wnętrz, Dariusz Hyc. Zaowocowało to czystością stylu, wszystko tu ze sobą współgra i wzajemnie się uzupełnia, także otoczenie kościoła: ogrodzenie, układ kamienia, detale na elewacjach. Również ekipa murarska i kamieniarska była od początku ta sama [7].

Kościół ma około 400 miejsc siedzących [5]. Składa się z jednej nawy przeciętej obszernym transeptem i zakończonej płytką wnęką [1]. Łuki hangarowego sklepienia w oryginalny sposób nawiązują do łuków romańskich świątyń. Niemożność zamontowania okien sprawiła, że trzeba było doświetlić prezbiterium [7]. Drewniany sufit nad transeptem ociepla wnętrze, a wielkie okno pod nim to główne źródło światła. Przez to transept, w porównaniu z nawą, jest świetlisty, wysoki i przestronny [1]. Do kościoła przez wielką szybę wpada zachodnie światło, co po południu daje niezwykły, mistyczny efekt [7]. Części "hangarowe" są pomalowane na biało, natomiast ścianę za ołtarzem i transept wyłożono piaskowcem [1].

We wnękach żeber hangaru umieszczone są stacje drogi krzyżowej, autorstwa Mateusza Środonia [1] malowane na dębowej desce. Każdą zwieńcza Krzyż Jerozolimski [5]. W ścianie kruchty znajduje się naczynie na wodę święconą, umieszczone w prostokątnym wcięciu w płycie czarnego kamienia. Sama kruchta podtrzymuje niewielki chór, dostawiony lekko ukośnie w stosunku do nawy i tylnej ściany kościoła. Na chórze umieszczone są organy. W kościele są dwa wartościowe artystycznie konfesjonały, we wnękach po dwóch stronach kruchty. Po prawej stronie stoi większy konfesjonał, z dwoma "szafami" dla wiernych. W mniejszym konfesjonale tylko spowiednik wchodzi do środka. W ambonie wykorzystany został piaskowiec, ten sam co na ścianach [2]. Kolejność imion czterech ewangelistów i pięciu proroków, umieszczonych na ambonie, wywołała dyskusję teologiczną kto powinien być na górze, a kto na dole [7]. Posadzka została ułożona z kamienia w odcieniu podobnym do ścian. Na osi ołtarza umieszczono duże płyty barwy jednolicie czarnej [2].

Freski i ikony

Freski oraz ikony zaprojektował i wykonał Mateusz Środoń. Kilkumetrowe freski należą do największych wykonanych na piaskowcu, jakie można spotkać [5]. Nawiązują do starożytnych halowych kościołów koptyjskich [6].

Centralną ścianę ołtarzową stanowi wielki fresk. Jego prototypem są liczne malowidła starochrześcijańskie. Postać Maryi stojącej ze wzniesionymi ku górze rękoma, ubranej w niebieską suknię i purpurowo-czerwony płaszcz określa się jako przedstawienie Maryi-Orantki. Z kolei gdy Maryja jest ukazana w półpostaci z Dzieciątkiem w kręgu na piersiach również w półpostaci, taki układ określa się w ikonografii terminem Znak (Semantron, Znamienije). Wyciągnięte ręce Bogurodzicy (Theotokos) akcentują jej macierzyńskość i bliskość i jednocześnie czynią przewodniczką w drodze do Boga. Obok nimbu Bogurodzicy znajduje się skrót dwóch wyrazów greckich: Meter Theou (Matka Boga), a przy Dziecięciu: Jesous Christos (Jezus Chrystus). Jezus nie jest, w przeciwieństwie do klasycznego Znaku, dzieckiem z twarzą dorosłego człowieka (ma jednak wysokie czoło, znak Bożej mądrości) [6], jedną ręką błogosławi, w drugiej trzyma zwój Pisma [1]. Jego królewską godność i wyższość podkreśla wyraziście złocisty kolor płaszcza. Po prawej stronie Maryi artysta umieścił archanioła Gabriela, po lewej znajduje się archanioł Michał [6]. Centralnym postaciom towarzyszą prorocy Izajasz i Micheasz [1].

Dwa obrazy na dębowej desce po obu stronach tabernakulum przedstawiają życie Jezusa. Na lewym przedstawiony jest żłobek, na prawym pusty grób. To częsty motyw w malarstwie bizantyjskim. W pieluszkach owijających Dzieciątko można zobaczyć późniejsze płótna grobowe i chustę, które zobaczyli w pustym grobie Piotr i Jan [6]. Drzwi tabernakulum wykonane są z piaskowca. Znajduje się na nich wczesnochrześcijański symbol ryby [5].

Z lewej strony ołtarza, nad chrzcielnicą w formie studni umieszczono fresk przedstawiający biblijną scenę chrztu Jezusa [5]. Fale Jordanu zostały wyryte w kamieniu. Drugi koniec transeptu zajmuje kaplica poświęcona kultowi Bożego Miłosierdzia. Jest to autorska, wykonana przez Środonia, wersja obrazu Jezu ufam Tobie [1], malowanego na desce. Obok niego umieszczono mały wizerunek św. Faustyny [5].

Obiekty, pomniki, tablice:


Obiekty, pomniki, tablice

Niestety nie wiemy nic o tym miejscu w wybranym temacie.

XVIII wiek i wcześniej:


XVIII wiek i wcześniej

Niestety nie wiemy nic o tym miejscu w wybranym temacie.

XIX wiek:


XIX wiek

Niestety nie wiemy nic o tym miejscu w wybranym temacie.

Okres międzywojenny:


Okres międzywojenny

Niestety nie wiemy nic o tym miejscu w wybranym temacie.

II wojna światowa i Powstanie Warszawskie:


II wojna światowa i Powstanie Warszawskie

Niestety nie wiemy nic o tym miejscu w wybranym temacie.

Odbudowa stolicy:


Odbudowa stolicy

Niestety nie wiemy nic o tym miejscu w wybranym temacie.

Czasy PRL-u:

W 1920 roku w Kaczym Dole założyły dom dla osób przewlekle chorych Siostry Franciszkanki Rodziny Maryi, a z posługi duszpasterskiej w ich kaplicy zaczęli korzystać miejscowi wierni. 1 stycznia 1963 roku przy kaplicy ustanowiono rektorat. Kaplica okazała się jednak zbyt mała, aby obsłużyć zwiększającą się liczbę wiernych, dlatego w 1993 roku znaleziono opodal niezagospodarowany plac pod nową świątynię [4].

Parafię pod wezwaniem Imienia Najświętszej Maryi Panny erygował kard. Józef Glemp 25 stycznia 1985 roku z części parafii MB Królowej Polski w Warszawie-Aninie i Wniebowzięcia NMP w Warszawie-Zerzniu [4]. W chwili ustanowienia liczyła nieco ponad trzy tysiące mieszkańców [6].

Baza stron www, gdzie można znaleźć grafiki:

Skwer

[1987] Skwer (źródło)

Przemiany 1989-2000:

Kościół zaprojektowany został w latach 1993-1995 [6] przez studentów ostatniego roku architektury [1]. Budowa ruszyła w 1994 roku [4]. Ponieważ wojska radzieckie opuściły nasze tereny [5], ks. Hieronim Średnicki kupił tanio od wojska hangar niszczejący w Mińsku Mazowieckim, czym zainicjował budowę świątyni [1]. Kamień węgielny poświęcił bp Kazimierz Romaniuk 12 września 1997 roku [4]. Budową kierował Jan Oklesiński [5]. Kiedy Mateusz Środoń na gołych murach wykonał bardzo wstępny szkic węglem, aby sprawdzić jak duża powinna być ta ikona, ludzie którzy przychodzili oglądać budujący się kościół odruchowo przyklękali przed tym szkicem [7].

XXI wiek:

Od października 2002 roku życie parafii przeniosło się do nowego kościoła [5]. Polichromie zostały ukończone w 2003 roku [1]. Zawierzenie parafii Bożemu Miłosierdziu miało miejsce 19 kwietnia 2009 roku [4].

Baza stron www, gdzie można znaleźć grafiki:

Kościół Najświętszej Maryi Panny

[2012] Kościół Najświętszej Maryi Panny (źródło)

Tablica

[2013] Tablica (źródło)

Nawa główna

[2013] Nawa główna (źródło)

Nawa główna

[2013] Nawa główna (źródło)

Nawa główna

[2013] Nawa główna (źródło)

Okno

[2013] Okno (źródło)

Fresk za ołtarzem

[2013] Fresk za ołtarzem (źródło)

Ołtarz

[2013] Ołtarz (źródło)

Kaplica

[2013] Kaplica (źródło)

Kaplica

[2013] Kaplica (źródło)

Fresk z chrztem

[2013] Fresk z chrztem (źródło)

Konfesjonał

[2013] Konfesjonał (źródło)

Konfesjonał

[2013] Konfesjonał (źródło)

Ambona

[2013] Ambona (źródło)

Ołtarz

[2013] Ołtarz (źródło)

Chrzcielnica

[2013] Chrzcielnica (źródło)

Wejście

[2013] Wejście (źródło)

Wejście

[2013] Wejście (źródło)

Bryła świątyni

[2013] Bryła świątyni (źródło)

Front

[2013] Front (źródło)

Front

[2013] Front (źródło)

Przejścia pod arkadami

[2013] Przejścia pod arkadami (źródło)

Widok od strony parkingu

[2013] Widok od strony parkingu (źródło)

Dzwonnica

[2014] Dzwonnica (źródło)

Sala górna

[2015] Sala górna (źródło)

Remont

[2018] Remont (źródło)

Sala na górze podczas remontu

[2019] Sala na górze podczas remontu (źródło)

Świątynia

[2019] Świątynia (źródło)

Opis przygotowano: 2020-10