Osiedle Kępa Potocka tworzą trzy osiemnastokondygnacyjne punktowce (ul. Kazimierza Promyka #1, #3, ul. Kajetana Koźmiana #2) i jeden jednenastokondygnacyjny długi galeriowiec (ul. Promyka #5) [6] oraz znajdujące się za nim garaże i pawilon handlowy. Osiedle zostało zaprojektowane przez zespół pod kierunkiem Hanny Graff i Bogusława Chylińskiego [1]. Całość znajduje się na skarpie nadwiślanej [6]. Wzdłuż osiedla poprowadzono pasaż pieszy z punktami usługowymi, nieco zagłębiony względem terenów zielonych. Łącznie kompleks liczy 639 mieszkań [1].

Punktowce

Wieżowce zostały wykonane w eksperymentalnej metodzie ślizgowej, w której szalunki po zalaniu i związaniu betonu były przesuwane wyżej siłownikami hydraulicznymi. Znacznie przyspieszyło to budowę, choć nie tak, jak późniejsza technologia wielkiej płyty. Konstrukcję dachu również wykonano innowacyjnie, jednak w efekcie pojawiły się problemy z przeciekaniem betonowej elewacji. Ostatecznie dachy wymieniono na tradycyjne [6]. Architektura budynków to zwarte, zdyscyplinowane bryły (kojarzące się z brutalizmem [6]) z żebrowanego betonu, których fasady wykończone zostały fragmentarycznie ceramiczną mozaiką [1].

Galeriowiec

Galeriowiec przy ul. Promyka 5 to długi budynek (tzw. superjednostka [6]), który ma 196 mieszkań (M-1, M-2, M-4 i M-5) o łącznej kubaturze 39718 m3. Powstał jako inwestycja Dyrekcji Rozbudowy Miasta Północ [5]. Prace wykonało Przedsiębiorstwo Budownictwa Uprzemysłowionego Północ [4]. Zaprojektowany został (jak całe osiedle) przez Hannę Graff i Bogusława Chylińskiego, a konstrukcję opracowali Z. Pawłowski, Z. Tokarski i J. Zollar. Został oddany do użytku 30 czerwca 1969 roku. W tym samym roku uhonorowano go tytułem Mistera Warszawy w kategorii budownictwa mieszkalnego. Powstał na osi północ–południe, co umożliwiło dobre doświetlenie mieszkań. Charakteryzuje się kompozycją pasowych balkonów (większe mieszkania wyposażono w dwa balkony, a balustrady mają szklane panele [1]) i typowym dla modernizmu ażurowym dachem nad ostatnią kondygnacją [5]. Cały parter to ciąg witryn. Budzi skojarzenia z potężną "jednostką mieszkalną" tzw. maszyny do mieszkania Le Corbusiera, gdzie nie planowano nadawać przestrzeni ludzkiej skali [6]. W tym bloku zamieszkał projektant osiedla, Bogusław Chyliński [14].

Pawilon usługowy

Obok galeriowca, przy ul. Koźmiana 12, znajduje się pawilon usługowy, zaprojektowany w latach 70-tych XX wieku. Pozornie prosta prostopadłościenna bryła rozbita jest na mniejsze elementy poprzez nieregularne usytuowanie okien. Przeszklenie narożników i szklane podcięcie dachu budynku nadaje lekkości. Na elewacji widoczny jest detal z szarej cegły. Dzięki wysunięciu płaszczyzny przed poziom fasady zasłoniono okalającą budynek rynnę i uzyskano wrażenie szerszej nadbudówki, zwieńczającej bryłę silnym statycznym akcentem. Wysunięta płaszczyzna została przedłużona poza główną bryłę pawilonu [15]. Obecnie znajduje się tu pralnia.

Garaże

Za pawilonem wzdłuż ul. Koźmiana znajdują się garaże. Zbudowane zostały uskokowo z szarej cegły. Mają pionowe okna z luksferami, wcięcia i wysunięcie części nad wysokością drzwi [16]. Garaże mają własne adresy od ul. Koźmiana 4 do ul. Koźmiana 10.

Opozycyjne graffiti

Dwa znaki solidarnościowej kotwicy przetrwały na ścianie domu przy ul. Promyka 3 [7] od strony osiedlowego parkingu. Ktoś przed laty namalował je czarną olejną farbą, ktoś inny zakleił później cementem. Gdy cement zaczął odpadać, odsłonił charakterystyczne litery S i W. Mieszkańcy znaleźli sponsora, firmę ThyssenKrupp Aplex, która ufundowała w 2006 roku wielką szybę z pleksi. Znalazła się na niej informacja o znaczeniu zachowanych symboli. Oprawę plastyczną zaprojektowała agencja reklamowa Fonter [8].

Kępa Potocka to dawna wyspa wiślana, istniejąca jeszcze w XVIII wieku. W związku ze zmianą nurtu Wisły w XIX wieku przylgnęła do zachodniego brzegu rzeki i porosła trawą i krzakami [2].

Na początku XIX wieku były tu zabudowania wsi Pułkow. 50 lat później, w 1862 roku wsi już nie było, natomiast wzdłuż drogi znajdowały się w tym miejscu pojedyncze budynki, jak piekarnia czy łaźnia.

Bateria Nadbrzeżna

W latach 1848-1850 na terenie obecnego osiedla Kępa Potocka oraz węzła drogowego powstała tzw. Bateria Nadbrzeżna, fragment umocnienia Cytadeli Aleksandryjskiej [2]. Było to początkowo dzieło ziemne. W latach 1864-1874 doczekała się modernizacji, uzyskując cechy fortyfikacji stałej. Była otoczona wałem z suchą fosą. W lewym barku posiadała kojec skarpowy, natomiast prawy bark to działobitnie do ostrzału Wisły. Bateria nie podlegała rozkazowi z 1909 roku o likwidacji twierdzy. Przetrwała I wojnę światową bez zniszczeń. W 1921 roku bateria otrzymała imię gen. Franciszka Rymkiewicza i istniała jeszcze do 1935 roku [3]. Po likwidacji planowano wytyczenie w tym miejscu ogólnodostępnego parku [2].

Bateria była jednym z czterech powstałych w sąsiedztwie Cytadeli obiektów. Pozostałe forty to Władimir, Aleksiej i Siergiej [10]. Do Baterii prowadziło podziemne przejście z Cytadeli dla transportu dział i amunicji [11]. W latach 1950-1870 powstał kanał kanalizacyjny, który najprawdopodobniej prowadził zapleczami fortów Gieorgija, Siergieja i Baterii Nadbrzeżnej ku Wiśle i odprowadzał ścieki z tych obiektów [13].

Zaraz po wojnie na Kępie Potockiej znalazło się wysypisko gruzów z Warszawy. Funkcjonowało ono ok. 1948 roku. Początkowo ciężarówkami, a później specjalnie wybudowaną kolejką zwożono tutaj gruzy [2]. Później teren, w tym obszar baterii, został oczyszczony i zniwelowany [3].

W miejscu wysypiska [2] w latach 1966-1969 [6] wybudowano Osiedle Kępa Potocka, a na sporej części dawnej wyspy urządzono Park Kępa Potocka [2]. Nie zrealizowano zawartego w planie osiedla przedszkola oraz kawiarni z dachem przypominającym dzieła Arseniusza Romanowicza [6].

Teren w latach 70-tych XX wieku przecięła Wisłostrada, a w latach 80-tych XX wieku Trasa Armii Krajowej, które utworzyły w sąsiedztwie osiedla węzeł komunikacyjny [2].

Między 1892 i 1990 rokiem powstały garaże przy ul. Koźmiana 4 i 6. W latach 80-tych XX wieku powstał też plac zabaw (z drążkami i drabinkami) w sąsiedztwie budynku przy ul. Promyka 1. Dalej na południu ustawiono na trawie bramki do piłki nożnej.

O blokach na Kępie Potockiej zrobiło się głośno w kwietniu 2006 roku, gdy mieszkańcy zabezpieczyli płytą z pleksi opozycyjne graffiti z lat 80-tych XX wieku [7].

W 2008 roku na terenie osiedla kręcono film Juliusza Machulskiego Ile waży koń trojański [8].

Elewacje nie były remontowane do 2010 roku, kiedy przeprowadzono termomodernizację. Zamiast oryginalnych jasnych powierzchni, które odróżniały się od ciemniejszych okładzin ceramicznych i detali, elewacja została ujednolicona w kolorze piaskowym. Dodatkowo niektóre loggie zostały zlikwidowane samowolnie przez mieszkańców [6].