Kompleks Ośrodka Sportu i Rekreacji Żoliborz (ul. Potocka #1) tworzy szereg zabudowań. Tory łucznicze zlokalizowane są w północno-wschodniej części, obok których stoi parterowy budynek techniczny. Na południe od nich jest główne boisko A stadionu, z trybunami i częściowym zadaszeniem. Na zachód od niego mieści się boisko treningowe B oraz pawilon sportowy, wzdłuż którego znajduje się parking. Z pawilonem sąsiadują od północy korty tenisowe. Przy ul. Potockiej znajduje się basen kryty i parking dla jego klientów. Jest tu też główna siedziba administracji OSIR Żoliborz.

Tor łuczniczy jest jedynym profesjonalnym na Mazowszu, a jednym z trzech istniejących w Polsce [59].

Na zachód od pływalni znajduje się skatepark oraz lodowisko, przykryte wspólnym dachem, a na południe od niej na terenie zielonym mieści się siłownia plenerowa i boisko do badmintona.

Robotniczy Klub Sportowy Marymont Warszawa

Początki Robotniczego Klubu Sportowego Marymont (RKS Marymont) sięgają 1911 roku. Niektórzy wskazują tę datę, jako moment założenia klubu. Tym samym byłby to jeden z pierwszych klubów w Polsce i najstarszy działający do tej pory klub w Warszawie [7]. Natomiast klub formalnie utworzono dopiero w 1924 (1922 [5]) roku [7].

RKS Marymont był w 1925 roku jednym z siedmiu współzałożycieli Związku Robotniczych Stowarzyszeń Sportowych, czyli PPS-owskich federacji organizacji sportowych. Od 1928 roku klub był jedną z komórek Warszawskiej Spółdzielni Mieszkaniowej, otrzymując wsparcie finansowe i pomoc w tworzeniu obiektów piłkarskich. W okresie międzywojennym organizowano zajęcia w ramach sekcji: lekkoatletycznej, kolarskiej, pływackiej, hokeju na lodzie, piłki ręcznej, narciarskiej, łyżwiarskiej, tenisa stołowego, bokserskiej, gier sportowych i gimnastyki artystycznej [67], siatkówki, szermierki, koszykówki, kajakarstwa, saneczkarstwa, żeglarstwa czy nawet szachów [61]. Podstawową sekcją sportową była piłka nożna [57].

Marymont zdobył Mistrzostwo Warszawy w 1930 roku w piłce ręcznej, awans do klasy „A” w 1930 roku w hokeju na lodzie [57]. W latach 30-tych XX wieku z sekcji gimnastyki wyodrębniła się sekcja rytmiki, w której uczestniczyły tylko kobiety [67].

II wojna światowa przerwała działalność klubu. Wielu zawodników i kibiców uczestniczyło w walce, najpierw w Robotniczych Batalionach Obrony Warszawy, później w antyfaszystowskiej konspiracji [57].

Klub wznowił działalność w 1945 roku, biorąc udział w konspiracyjnych Mistrzostwach Warszawy [57]. W latach 50-tych XX wieku prezesem klubu był Leszek Rylski, który później (1959-1972) został sekretarzem generalnym PZPN [67]. Największym osiągnięciem klubu piłkarskiego były występy w II lidze w latach 1955-1956. Piłkarzy trenował tu wtedy Kazimierz Górski. Była to jego pierwsza samodzielna praca szkoleniowa [12].

W latach 1956-1957 podejmowano próby likwidacji RKS Marymont. Odebrano klubowi obiekty przy ul. Wybrzeże Gdyńskie, przydzielono pod opiekę zakładów pracy i włączono do nowego klubu Spójnia Warszawa. Dzięki staraniom działaczy nie dopuszczono do odebrania stadionu i po roku reaktywowano działalność sekcji siatkówki, sekcji hokeja na lodzie i sekcji szachowej [7]. Klub zrzeszał wówczas ponad 500 członków w tym około 350 zawodników [64].

W 1964 roku nastąpiło połączenie RKS Marymont z KS Syrena Warszawa [4]. Powstała wówczas sekcja łucznicza, zasilona w roku 1973 połączeniem z KS Łączność Warszawa. W tym czasie w RKS Marymont zdobywały medale na olimpiadzie łuczniczki Irena Szydłowska i Maria Mączyńska. Jolanta Brzezińska była rekordzistką świata z 1971 roku na dystansie 60 m [69]. Jednym z trenerów prowadzących szkolenie od pierwszych lat był Adam Pazdyka [67].

W latach 70-tych XX wieku pod naciskiem władz administracyjnych, związkowych i sportowych po połączeniu SKS Warszawa i Spójni Warszawa przyjęto nazwę Spójnia-Marymont Warszawa, a po połączeniu dwóch Zrzeszeń Sportowych: Ogniwa i Spójni klub istniał pod nazwą Sparta Warszawa. W 1970 roku RKS Marymont przejął łyżwiarstwo szybkie z CWKS Legia Warszawa, a w 1975 roku łyżwiarstwo figurowe z WKKF Ogniwo [4].

Swoje pierwsze kroki stawiał tu Zbigniew Boniek [15], który zadebiutował w barwach juniorskiej reprezentacji Polski w 1974 roku [34]. W hali szermierczej ćwiczyli olimpijczycy Witold Woyda, Ryszard Parulski [34], Lech Koziejowski [67], Adam Kaliński, Wojciech Zabłocki [69]. Zawodnikiem Marymontu w latach 1971-1983 był Tomasz Leżański, podwójny medalista Igrzysk Paraolimpijskich w łucznictwie [69] .

Do historii łyżwiarstwa szybkiego przeszła Erwina Ryś-Ferens, która z Olimpii Elbląg zasiliła klub Marymont. Wywalczyła 83 tytuły na Mistrzostwach Polski, ustanowiła 50 rekordów Polski, startowała w czterech kolejnych Igrzyskach Olimpijskich (1976, 1980, 1984, 1988) [67].

Klub był złotym medalistą drużynowych mistrzostw Polski w łyżwiarstwie szybkim mężczyzn w 1978 roku, a także mistrzostw Polski w łucznictwie w 1982 roku [42]. W końcu lat 80-tych XX wieku w sekcji piłkarskiej klubu grali bracia bliźniacy Michał i Marcin Żewłakow, późniejsi reprezentanci Polski [12], a na stadionie Marymontu jeden z pierwszych meczów młodzieżowej reprezentacji Francji rozegrał Zinedine Zidane w Turnieju o Puchar Syrenki [15] w 1987 roku [34]. W latach 80-tych XX wieku do czołówki światowej należał szablista Janusz Olech, który tu rozpoczynał szkolenie [67].

Największe sukcesy w łyżwiarstwie figurowym odniosły Anna Rechnio, trzykrotna Mistrzyni Polski, dwukrotna olimpijka (1994, 1988) i Zuzanna Szwed, olimpijka z Albertville (1992) [67].

Od początku lat 90-tych XX wieku, w wyniku transformacji ustrojowej, zaczęły nawarstwiać się kłopoty finansowe [69]. Klub Marymont przez wiele lat utrzymywał zabudowania, pozyskując środki finansowe z działalności statutowej i z wynajmu, co pozwalało opłacać trzech pracowników klubu oraz dziesięciu trenerów poszczególnych sekcji. Po przejęciu terenów klubu przez OSiR klub został pozbawiony możliwości zarobkowych [68], co doprowadziło do zamknięcia wszystkich sekcji [67].

W oparciu o zawodników powstały kluby i stowarzyszenia jak Łuczniczy Marymont (od 2010 roku [67], prezesem wybieranym co kadencję jest Mariusz Wróblewski, a wiceprezesem Maja Stryjecka-Rejmer, zawodnicy zanim utworzyli stowarzyszenie przeszli do UKS Marymont, który okazał się niewydolny organizacyjnie [69]), klub łyżwiarstwa figurowego Euro 6 [68]. Na boiskach Marymontu trenowała reprezentacja Polski. W pobliskiej szkole podstawowej nr 65 utworzono klasy łucznicze, gdzie dzieci uczyły się łucznictwa pod okiem Roberta Marcinkiewicza, męża mistrzyni Europy Iwony Marcinkiewicz [4]. Swoje spotkania rozgrywał tu amatorski klub KTS Weszło [10], UKS Nowy Marymont Warszawa czy Seniorska Reprezentacja Polski [49]. Powstała założona przez Jacka Dymowskiego Żoliborska Szkoła Boksu [60]. Działa też klub Tenis Marymont [40]. Na terenie ośrodka mieszczą się punkty usługowe i sklepy jak Bulba-Servis, Stihl, Viking, Sklep & Servis [3].

Po sezonie 2006/2007 klub wycofał się z rozgrywek piłkarskich [64]. W 2010 roku został przygotowany program naprawczy klubu sportowego RKS Marymont do roku 2020. Mimo podjętych wysiłków nie udało się wdrożyć działań [67]. Od 2014 roku powstała nowa drużyna Młodzieżowy Klub Sportowy Marymont [64]. W 2016 roku [57] byli zawodnicy sekcji piłki nożnej założyli Marymont 1911 r. , ale ze względu na wysokie koszty wynajmu szybko byli zmuszeni zrezygnować z prowadzenia działalności sportowej [68]. W sezonie 2019/2020 jego miejsce w klasie B zajął Klub Piłkarski Marymont Warszawa, do którego przeszła większość zawodników [57].

Na początku XXI wieku w klubie istniało sześć sekcji: łyżwiarstwo szybkie, łyżwiarstwo figurowe (treningi odbywają się na Torwarze [4]), łucznictwo, szermierka, tenis stołowy i bowling [64].

Wśród osiągnięć w XXI wieku dominuje łucznictwo. Warto wskazać Kacpra Sierakowskiego, który w 2013 roku został wicemistrzem juniorów. Sławomir Naploszek w 2015 roku zajął czwarte miejsce w I Igrzyskach Europejskich w Baku. Zespół Marymontu został w 2024 roku Zespołowym Mistrzem Polski seniorów wśród mężczyzn po raz szesnasty, co stanowi rekord wśród polskich klubów. Medale otrzymywali też: Marta Podkopiak (mistrzostwa świata w 1996 roku), Grzegorz Targoński (srebro), Anna Grzelak (brąz w 2009 roku), Aleksandra Ozdoba i Barbara Grzybek (zdobyły brąz w 2023 roku) [69].

Obecnie ćwiczy tu złota medalistka boksu Ewa Brodnicka [13]. Z kolei wśród olimpijczyków w łyżwiarstwie szybkim znaleźli się Artur Nogal i Maciej Ustynowicz [67].

Stadion

Trybuny wraz ze stadionem centralnym na 10 tysięcy osób mają charakterystyczne siedziska i balustrady z prefabrykowanych elementów betonowych, przeszklenia z luksferów, zadaszenie trybun oraz lastriko na posadzkach [15]. Trybuny otwarte mają powierzchnię użytkową 6000 m2 [24], a trybuna zadaszona ok. 430 m2 [25].

Konstrukcję trybun tworzą kolejno: wysoki wał ziemny, monolityczne mury oporowe z betonu zbrojonego wylewanego w szalunku na miejscu oraz prefabrykowane elementy siedzisk i balustrad.

Betonowe schody zewnętrzne, prowadzące z płyty boiska na najwyższy poziom trybun, są jednobiegowe proste. Dookoła wału ziemnego prowadzi szerokie przejście. Istnieją też łukowe pochylnie ziemne, umożliwiające dojście z poziomu terenu (od zewnątrz) na korony trybun południowej i północnej, które mieszczą od 10 do 17 rzędów [24].

Na zachodniej zadaszonej trybunie (porównywanej z hiszpańskim Hipodrome Zarzuela), o dwóch użytkowych kondygnacjach naziemnych (loża parter i loża piętro), częściowo podpiwniczonej i zadaszonej, zastosowano całościenne przeszklenia z luksferów (niezachowane) [25]. Luksfery wypełniały wszystkie pola pomiędzy słupami zadaszenia, na górnym poziomie i w pionach bocznych ścianek osłonowych i tworzyły kilkanaście ścian o niejednolitej szklanej fakturze [28]. Dwa poziomy lóż ciągną się przez całą długość budynku, w układzie galeriowym, amfiladowym, w podziale na dwa skrzydła (z wyłączeniem trzech środkowych segmentów). Trybuny to budowla dwutraktowa, gdzie zewnętrzny trakt tworzą loże, a wewnętrzny stopnie i siedziska dla widzów. Zadaszenie to dach łupinowy w stylu konstruktywistycznym, z cienkościennego betonu zbrojonego, umieszczony na osiemnastu ustawionych w szeregu potężnych filarach ram żelbetowych [25]. Dwa wydatne pasy betonowych balustrad obiegają poziomy loży oraz galerii, uwypuklając horyzontalny charakter kompozycji. Nad całością nadwieszone są betonowe kolebki tworzące wysunięte okapy. Powtarzalny rytm słupów, pasów luksfer i kolebek przełamany został przez dwa kubiki-wykusze biegów schodowych, które podwieszone do spodu kolebek kontrastują z jednolitą kompozycją [28]. Na trybunie dostępne są drewniane ławeczki z dwóch desek opartych na konstrukcji ze stalowych kątowników oraz w centralnej części posadzka z dwukolorowego, wylewanego na miejscu lastryko. Trybunę ograniczają monolityczne mury oporowe [25].

Trybuny zostały zbudowane w latach 1950-1952. Planowano wyposażyć wszystkie miejsca w siedzenia, wówczas byłby to pierwszy w Polsce stadion ze wszystkimi miejscami siedzącymi. Pierwotnie dojście do trybun prowadziło od ul. Potockiej oraz od wschodu wzdłuż wschodniej ściany oporowej trybun poprzez cztery tunele. W dwóch skrajnych wyjściach nr 1 i nr 4 znalazły się kładki żelbetowe jako stropy [24]. Po przebudowie w latach 60-tych XX wieku na trybunie zachodniej powstały ścianki wydzielające widownię w parterze [25].

Pawilon sportowy

Pawilon sportowy to zaplecze w postaci krytej szatni, łaźni z natryskami i 200-osobowej świetlicy, którą doraźnie można było zmieniać na salę treningową lub na miejsce rozgrywek ping-pongowych. Obiekt spełnia obecnie rolę budynku pomocniczego, mieszczą się w nim szatnie z toaletami i prysznicami, magazyny i sala treningowa boksu na piętrze. Większość budynku jest nie użytkowana. Pawilon ma łączną powierzchnię użytkową 900 m2 na trzech kondygnacjach [23].

Cokół na poziomie przyziemia obłożony jest terakotowymi płytami. Okna znajdują się w wydzielonych lizenami kwadratowych polach elewacji. Budynek na parterze ma układ trójtraktowy: środkowy korytarz, południowy trakt użytkowy szeroki z pomieszczeniami szatni i sanitariatów, trakt północny węższy, magazynowy. Na piętrze jest jednoprzestrzenna sala treningowa z zapleczem sanitarnym. Ściany są w części betonowe, wylewane na miejscu, w większości murowane z cegły ceramicznej dziurawki. Grubość ścian zewnętrznych wynosi 44 cm. Zachowane są posadzki wykonane z małych czarno-białych płytek terakotowych. Podłoga w sali treningowej na piętrze to drewniany parkiet. Główną klatką schodową prowadzą schody dwubiegowe. Na tylnej, południowej ścianie wewnętrznej klatki schodowej widoczny jest mural o tematyce bokserskiej, przedstawiający dwóch walczących pięściarzy [23].

Na północ od budynku był początkowo mały stadion zlokalizowany w miejscu dzisiejszych kortów tenisowych. Był niewielkim boiskiem w formie zagłębionej niecki, otoczonym trybunami. Po obu stronach znajdowały się rzędy masywnych, monumentalnych betonowych latarni. Zastosowano system balustrad z prefabrykowanych elementów betonowych. Na wschód od pawilonu znajdują się zewnętrzne schody pięciobiegowe, które prowadzą z wyższego poziomu tarasu na niższy poziom dolnego wyjścia z tunelu przy zadaszonej trybunie stadionu centralnego [23].

Pływalnia

Budynek basenu zaprojektowali Adrian (Wojciech) Górecki, Joanna Grądek, Anna Pietras, Piotr Tarczyński. Ma on dwie kondygnacje naziemne i jedną podziemną. Dysponuje 960 miejscami parkingowymi. Powierzchnia całkowita wynosi 7672 m2, a powierzchnia użytkowa 6700 m2 (w tym baseny zajmują 1420 m2, sale sportowe 550 m2, a część gastronomiczna 200 m2) [16].

Na terenie obiektu znajduje się sala fitness, siłownia, gabinet odnowy biologicznej i rehabilitacji, sauna, solarium [26]. Jest to jednocześnie siedziba Ośrodka Sportu i Rekreacji Żoliborz.

Pływalnia jest podzielona na dwie strefy. Pierwsza to strefa sportowa, którą tworzy basen sportowy o wymiarach 16 x 25 metrów i głębokości od 2 do 2.25 metra z sześcioma torami. Druga to strefa rekreacyjna, którą tworzy 1) owalny basen rekreacyjny o głębokości 1.4 metra, wyposażony w urządzenia do hydromasażu karku, gejzery, sztuczną rzekę, wysepkę z kąpielą perełkową, 2) basen do nauki pływania o głębokości 0.90 metra połączony z basenem rekreacyjnym podwodnym otworem w kształcie koła, 3) brodzik dla małych dzieci (ze zjeżdżalnią w kształcie słonia [3]) w kształcie półkola o głębokości 0.4 metra. Jest też zjeżdżalnia o długości 80 m i jacuzzi na sześć osób. W basenie sportowym temperatura wody wynosi 28 stopni Celsjusza, a w basenie rekreacyjnym 30 stopni Celsjusza [21].

W kompleksie mieści się saunarium z sauną suchą, sauną fińską, łaźnią parową i infrared. Jest także strefa schładzania z lodospadem i wiadrem prysznicowym oraz strefa relaksu wyposażona w pięć podgrzewanych leżanek. Sauna sucha ma 86 m2, sauna fińska 9.42 m2, łaźnia parowa 6.8 m2, infrared 1.65 m2, a pomieszczenie do relaksu 19.4 m2 [22].

W 1996 roku zdecydowano o budowie pływalni [63]. Powstała w 1999 roku jako nowoczesna Międzyszkolna Pływalnia Sportowa przy ul Potockiej 1, posiadająca homologację międzynarodowej federacji pływackiej [48].

W kolejnych latach nastąpiła znaczna degradacja części basenowej, psuły się dysze, odpadały kafelki [36]. OSiR Żoliborz w połowie 2018 roku zlecił wykonanie modernizacji dachu budynku basenu. Remont został wykonany przez firmę TMB Maat, ale Urząd Dzielnicy odmówił odbioru częściowego i zapłaty częściowego wynagrodzenia [30]. Wielokrotnie zgłaszane były zastrzeżenia, zarówno po stronie wykonawcy co do umowy jak i po stronie zamawiającego co do wykonanych prac. Kontrakt obejmował ponad 1 mln zł [29]. W lutym 2021 roku sauna sucha została powiększona dwukrotnie i rozbudowana, tworząc saunarium. W ramach modernizacji wykonano remont szatni oraz łazienek w strefie fitness. Odnowiona została elewacja, odświeżony wygląd zyskał również podziemny parking. Koszt prac wyniósł 250 tys. zł, a środki pozyskano w ramach Mazowieckiego Instrumentu Wsparcia Infrastruktury Sportowej Mazowsze 2020 [22]. W 2023 roku wykonano kolejną modernizację natrysków i szatni rodzinnych pływalni OSiR Żoliborz [70].

Według miejskiej legendy pewna hrabina, ówczesna właścicielka terenów nad Wisłą, widząc że na jej grunty [6] przy ul. Szczecińskiej i ul. Żarnowskiej [7] przychodzi młodzież aby grać w piłkę oraz uprawiać inne sporty, postanowiła je odstąpić na cele sportowo-rekreacyjne [6]. Klub RKS Marymont Warszawa otrzymał tereny po południowej stronie ul. Potockiej, na terenie planowanego wówczas Parku Moniuszki, w 1933 roku [62]

W okresie międzywojennym boisko piłkarskie z bieżnią znajdowało się nieco bardziej na północ niż dzisiaj. Od zachodu stał nieduży pawilon. Całość była otoczona parkanem, przy którym znajdowały się dwa niewielkie pomieszczenia. W miejscu dzisiejszego boiska treningowego był gęsty zagajnik. W południowej części był tzw. kołopolk, gdzie wypasano krowy. Tuż przed II wojną światową ćwiczyli tu polscy ułani w maskach przeciwgazowych [65].

W czasie wojny teren mógł być wykorzystywany pod uprawy warzyw. Po jej zakończeniu nie był zagospodarowany.

Kompleks sportowy został zaprojektowany przez architektów Stanisława Barylskiego i Macieja Kozłowskiego. Komitetem budowy kierował Władysław Borowiecki [23]. Obiekt powstawał etapami. W latach 1950-1952 [24] wybudowano trybuny stadionu centralnego, a w latach 1953-1954 powstał budynek szatni. Obok umieszczono mały stadion, który również został otoczony trybunami [15]. Zabudowania powstały w stylu warszawskiego modernizmu strukturalnego, którego europejskim prekursorem był francuski architekt August Perret. Było to możliwe, ponieważ inwestycje sportowe nie były restrykcyjnie pilnowane przez partię pod kątem zgodności z dogmatami [28]. W 1955 roku kompleks oddano do użytku [4].

Boisko było wówczas uważane za jedno z lepszych w Warszawie. Za drenaż murawy, istniejący do dziś, odpowiedzialny był sprowadzony przez klub z Wielkiej Brytanii greenkeeper [15].

W latach 1956-1957 podejmowano próby likwidacji RKS Marymont, w tym odebrano klubowi obiekty przy ul. Wybrzeże Gdyńskie, a klub włączono do nowego klubu Spójnia Warszawa [7].

W latach 70-tych XX wieku powstał projekt zagospodarowania ZS Spójnia, w tym dzisiejszych terenów OSiR Żoliborz [63], sięgając do linii Wisły [15]. Przy ul. Potockiej już wtedy miał powstać budynek hali sportowej z basenem (niezrealizowany). W projekcie zachowano stadion główny zwany boiskiem A, boisko treningowe B, zaplanowano lodowisko do hokeja z trybunami i lampami typu MDM, budynkiem szatniowym i klubokawiarnią (pawilonem sportowym), trzecie boisko piłkarskie C na terenie dzisiejszej szkoły podstawowej nr 65. Obok niego mieściły się drewniane szatnie. Wybudowano budynek gospodarczy, w którym przez lata świetności klubu mieściło się biuro RKS Marymont. Budynek stoi do dziś obok skateparku (w miejscu którego do 2012 roku był parking). W osobnym baraku mieściła się też sekcja szermiercza RKS Marymont [63]. Na terenach na wschód od stadionu planowano boiska ćwiczebne, korty tenisowe, boiska do koszykówki i siatkówki i place gimnastyczne [15]. Od ul. Gwiaździstej była planowana oś wejścia na obiekty. Urządzeń nie zrealizowano, a stadion ogrodzono od wschodu. Nie przebito również dwujezdniowej ul. Bohomolca [63].

W latach 70-tych XX wieku zbudowano tor łuczniczy [63] w północnej części. Na nim okoliczni chłopcy grali w piłką nożną na najlepszej w okolicy murawie. Często byli przeganiani. Jednym z nich był późniejszy trener łucznictwa Adam Pazdyka, którego zachęcił do ćwiczeń jeden z ówczesnych trenerów [69].

Przed 1982 rokiem zniknął pawilon wzdłuż północno-wschodniej granicy dzisiejszej posesji.

Teren ośrodka od 2000 roku należy formalnie do m. st. Warszawy [36].

W 2002 roku na stadionie pod okiem Zbigniewa Bońka trenowała reprezentacja narodowa, w której skład wchodzili między innymi Jerzy Dudek, Tomasz Hajto czy Marcin Wasilewski [38]. W 2005 roku zostały wyremontowane tory łucznicze [64].

Obiekt był brany pod uwagę przy wyborze miejsc do stworzenia baz treningowych na piłkarskie Mistrzostwa Europy w 2012 roku. Niestety plany remontu boisk i budowy hotelu nie zostały zrealizowane ze względu na problemy własnościowe [56].

Wiosną 2014 roku oddano do użytku skatepark. Przedstawiciele firmy Techramps przedstawili wcześniej młodzieży trzy koncepcje obiektu. W wyniku konsultacji dokonano kilku istotnych zmian w wyposażeniu. Wybrany został wariant z rynną, ławkę zamieniono na barcelonę. Obiekt powstał na betonowej płycie o wymiarach 21 x 31 metrów, w miejscu sezonowego lodowiska (płyta została pokryta instalacją glikolową, która umożliwia mrożenie wody). W wakacje zostało wykonane zadaszenie, nawiązujące wyglądem do budynku pływalni. Budowa skateparku kosztowała dzielnicę blisko 280 tys. zł [52].

W 2016 roku pawilon sportowy oraz trybuny wraz z zadaszeniem zostały wpisane do gminnej ewidencji zabytków [13]. O wpis zawnioskowało stowarzyszenie Miasto Jest Nasze [12]. W 2017 roku stowarzyszenie opracowało koncepcję rewitalizacji obiektu, uzyskując poparcie Zbigniewa Bońka [15].

W 2019 (2018 [15]) roku stołeczny konserwator zabytków zlecił wykonanie ekspertyzy technicznej historycznych obiektów [13], po uzyskaniu której uznał że kompleks powinien zostać wyremontowany: w pierwszej kolejności zadaszenie trybuny zachodniej, pozostałości trybuny wschodniej oraz pawilonu sportowego. Dopuścił rozbiórkę trybun północnej i południowej oraz likwidację nasypu ziemnego z pozostałościami trybun [15]. Ponieważ drenaż z lat 50-tych XX wieku działa prawidłowo, nie było potrzeby ingerencji w płytę boiska [34].

1 października 2019 roku dyrektor OSiR podjął decyzję o zamknięciu trybuny zachodniej [10]. W 2019 roku Krzysztof Stanowski, dziennikarz i założyciel drużyny KTS Weszło, proponował pozyskanie 6 mln zł potrzebnych do renowacji stadionu i przeprowadzenie prac w zamian za prawo do dzierżawy, jednak miasto z propozycji nie skorzystało [55].

Od tego czasu stadion RKS Marymont popada w ruinę [10]. Trybuny zarosły chwastami. W szatni sędziów nie ma światła, a w gniazdkach brakuje prądu [37]. Nie ma łazienki z prawdziwego zdarzenia, woda doprowadzana jest wężem z ujęcia na boisku [69]. Budynek jest nieogrzewany [40]. Użytkowane pomieszczenia do ładu doprowadzili sami zawodnicy [69]. Sama płyta boiska jest jednak dostępna, mogą odbywać się na niej mecze i eventy [10].

Miejscy radni przyznali na opracowanie koncepcji urbanistyczno-architektonicznej i na poddanie jej konsultacjom [19] 263 tysięcy złotych [14]. Przygotowania dwóch koncepcji podjęła się 20 maja 2021 roku firma Chapman Taylor [19]. 15 marca 2022 roku przyjęto projekt [19]. Modernizację zaplanowano na lata 2022-2023, a koszt oszacowano na 1.9 mln zł. Prace miały być realizowane z udziałem konserwatora zabytków [14], jednak nie udało się ich rozpocząć w terminie [55].

Pierwsza koncepcja zakładała budowę budynku z dwóch połączonych brył. Główną ma stanowić hala sportowa do rozgrywania spotkań piłki ręcznej, piłki halowej, siatkówki i koszykówki z trybunami na ok. 800 miejsc siedzących. Na parterze znajdą się szatnie zawodników i sędziów z zapleczem sanitarnym, pokój medyczny, magazyny oraz toalety. Z holu dostępna jest szatnia dla widzów z ekspozycją. Hala tenisowa miałaby być oddzielnym obiektem połączonym przestrzenią zieloną / tarasową, stanowiącą formę amfiteatru. Elewacja wschodnia i zachodnia hali tenisowej zaprojektowana jest jako zielona ściana, od południa zaplanowano możliwość otwarcia ściany, aby umożliwić uczestnictwo kibicom tenisa. Pod budynkami zaprojektowano garaż podziemny na 211 miejsc. W miejscu istniejących torów łuczniczych zaprojektowano jednokondygnacyjny budynek z zielonym dachem, z zapleczem szatniowym i sanitarnym, magazyn oraz wiatę przylegającą do tego budynku [53].

Druga z koncepcji zakłada budowę hali o prostej formie z wyraźnym podziałem na wyższą halę sportową wielofunkcyjną i niższą halę tenisową, połączone szklanym łącznikiem. Hala sportowa umożliwiłaby rozgrywki piłki ręcznej, piłki halowej, siatkówki i koszykówki. Zaprojektowano trybuny (stałe i rozkładane) dla 992 widzów. Na piętrze znajdują się zaplecza sanitarne i pokój medialny, a na parterze szatnie dla zawodników i sędziów z zapleczem sanitarnym, pokój medyczny, sala klubowa, magazyny, hol łączący obie hale, zaplecze szatniowo-sanitarne dla graczy tenisa, szatnia dla kibiców, pomieszczenie ochrony oraz zaplecze szatniowo-sanitarne dla łuczników. Wejście główne przewidziano od ul. Potockiej. Łucznicy mieliby bezpośrednie wyjście z zaplecza na ogrodzony i zabezpieczony teren treningów łuczniczych, gdzie znalazła się też wiata dla trenujących. Dach hali wielofunkcyjnej zaprojektowano jako dach zielony. Pod budynkiem znalazłby się również garaż podziemny na 229 miejsc parkingowych [53].

Wyremontowana miała zostać zabytkowa zadaszona trybuna stadionu. Po remoncie ma mieć około 700 miejsc siedzących, a do tego trybuna otwarta na około 300 miejsc siedzących. Stadion oprócz funkcji piłkarskich miałby pełnić także funkcje lekkoatletyczne. Oprócz boiska głównego przewidziano także boczne ze sztuczną nawierzchnią [55]. Zgodnie z zapisami planu miejscowego powierzchnia biologicznie czynna ma zajmować 60% powierzchni działki. W tym celu ma powstać ogród sensoryczny i w części obniżonej zbiornik wodny z kaskadą, łąki kwietne i tereny zielone. Centralna część ma pełnić funkcję terenu rekreacyjnego, gdzie powstanie strefa relaksu: ławki, siedziska, leżaki, łąka kwietna, kino letnie [54]. W jednym wariancie inwestycja zakładała budowę zadaszonego skateparku i ścianki wspinaczkowej [35], w innym odstąpiono od budowy nowego skateparku [43]. Miała też powstać mała hala sportowa połączona łącznikiem z budynkiem pływalni do takich dyscyplin jak kalistenika i squash [35]. Pojawił się również pomysł pływalni odkrytej lub z rozsuwanym dachem [43].

24 stycznia 2022 roku lodowisko o wymiarach 20 x 30 metrów z wypożyczalnią sprzętu oraz sąsiedni skatepark otrzymały zadaszenie o powierzchni 1303 m2. Zabezpieczono przed korozją elementy stalowe, zamontowano pokrycie dachu z blachy trapezowej, pojawiły się oprawy oświetleniowe LED. Całość prac kosztowała 379 tys. zł [31].

Okazało się, że zabezpieczona kilka lat wcześniej kwota jest już niewystarczająca [55]. Kluczowe było ukończenie dokumentacji projektowej oraz pozyskanie kolejnych środków finansowych [71]. W budżecie na 2024 roku zarezerwowano środki na zakończenie prac nad projektem budowlanym, ogłoszenie przetargu i rozpoczęcie modernizacji [72]. Założono, że dokumentacja projektowa zostanie ukończona w 2025 roku [71]. Ustalono, że projekt będzie dzielony na etapy, a koszt pierwszego z nich jest szacowany na 84 mln zł. Całościowo remont ma potrwać pięć, sześć lat [66].

Pierwszy etap ma objąć remont boiska głównego, w tym budowę nowej bieżni lekkoatletycznej (powstanie bieżnia olimpijska na sześć torów o długości 400 metrów, bieżnia prosta na osiem torów o długości 100/110 metrów, skocznie i rzutnie, miejsce dla treningów karabinka laserowego [73]), remont zabytkowych trybun (po remoncie ma mieć około 7000 miejsc siedzących [73]), budowę boiska bocznego ze sztuczną nawierzchnią, stworzenie nowego, całorocznego skateparku i ścianki wspinaczkowej, modernizację Szkoły Boksu oraz budowę nowej przestrzeni biurowej wraz z częścią odnowy biologicznej. W planie jest także remont i modernizacja torów łuczniczych, nowa sala gimnastyczna dla pobliskiej szkoły (połączona łącznikiem z basenem [72]) oraz wielofunkcyjna hala sportowa z parkingiem podziemnym [66]. Powstaną nowe, zielone tereny rekreacyjne [72], ścieżki piesze i oświetlenie [73].